BM Nüfus Fonu (UNFPA), Kahramanmaraş’ta Anne Çocuk Eğitim Vakfı (AÇEV) paydaşlığı ve ABD Hükümeti’nin finansal dayanağıyla kız çocuklarının güçlenmesi için çalışıyor. Bu kapsamda, belirlenen konteyner kentlerde 12-18 yaş kız çocuklarına yönelik çocuk yaşta evlilikler de dahil olmak üzere müdafaa ve ergen sıhhati ve gelişimini içeren eğitim programları düzenleniyor.
‘Okumaya kararlıyım’
Irmak (12), zelzelede hem konutunu hem de anneanne ve dedesini kaybetti. Genç kız felaketten 18 ay sonra, ailesiyle birlikte yaşadığı konteyner kentte, bir yandan okuluna devam ediyor bir yandan da kurslara ve etkinliklere katılıyor. En büyük hayalini “Okumaya çok kararlı bir beşerim. Çalışıp kendi işimin başında olmak istiyorum” diyerek anlatıyor. Eğitim programına katıldıktan sonra yeni arkadaşlar edindiğini, toplumsallaştığını ve çok şey öğrendiğini anlatıyor Irmak. Haklarını bilen ve kendi ayakları üzerine durabilen “Bahar” isminde sembol bir karakter büyüttüklerini söylüyor: “Bahar’ı mesela her gün birlikte büyütüyoruz, onunla birlikte çocuk haklarını, şiddete karşı haklarımızı öğreniyoruz.”
‘Daha güçlüyüm’
Lise öğrencisi Sudenaz (15) da, zelzelede konutlarını kaybettikten sonra ailesiyle konteynere yerleşmek zorunda kaldı. Süreksiz hayat şartlarına alışmakta uzun mühlet zorlandığını, konutlarındaki üzere bir sistem kuramasalar da yeni normallerine alışmaya çalıştıklarını söylüyor. Eğitim programımızın hem toplumsallaşmasına hem de pek çok hususta farkındalığının artmasına dayanak olduğunu anlatıyor. “Kendimi söz edebilmeyi ve istemediğim vakit karşımdaki beşere ‘hayır’ ve ‘dur’ diyebileceğimi öğrendim” diyen Sudenaz, toplumsal cinsiyet eşitliği ve çocuk yaşta, erken ve zorla evlilikler ile ilgili de artık çok daha şuurlu olduğunu söylüyor: “Herkesin eşit olduğunu ve tıpkı haklara sahip olduğunu öğrendik. Bir çocuğun evliliğe zorlanması durumunda ne yapabileceğini, nerelere başvurabileceğini öğrendim. Kendimi çok daha güçlü ve şuurlu hissediyorum.”
‘Bir kızın okuması lazım’
Lise öğrencisi Melike (16) de sarsıntının akabinde büyük zorluklar yaşadı. Afetten sonra bir mühlet otomobilde kaldıklarını, sonra Mersin’e gittiklerini lakin iki hafta sonra meydana gelen ve Mersin’i de etkileyen üçüncü büyük sarsıntıdan sonra tekrar Kahramanmaraş’a döndüklerini anlatıyor. Bir müddet çadırda kaldıktan sonra yerleştikleri konteynerde yeni bir tertip kurmaya çalıştıklarını söylüyor. Vücutlarını ve hislerini tanımaktan eşitliğe, teknolojinin olumlu ve olumsuz getirilerinden eğitimin değerine kadar pek çok bahiste konuştuklarını ve kendini geliştirdiğini anlatan Melike, hem güçlendiğini hem de eğitimine devam etmekle ilgili kararlılığının arttığını anlatıyor: “Bir kızın okuması lazım, ayakları üzerinde durabilmesi lazım. Bir erkeğe ya da diğer bir bayana, kimseye muhtaç olmamalı. Benim en büyük hayalim de okumak ve kendi ayaklarımın üstünde durmak.”
‘Yalnız değilim’
Eğitim programına katılan genç kızlardan bir oburu de açık lise öğrencisi Aliye (16), iki kardeşiyle birlikte Kahramanmaraş’ta bir konteyner kentte yaşıyor. Aliye, ailelerin eğitim konusunda daha ihtimamlı olması gerektiğini söylüyor ve eğitimde öğrendiklerinin ona neler kattığını anlatıyor: “Burada özgüvenim gelişti. Kız çocuklarının okumasının ne kadar değerli olduğunu bir sefer daha anladım. Yalnız olmadığımı, ardımda olduklarını ve kimseye karşı ezilmeyebileceğimi anladım. Bu yüzden kendimi çok daha güçlü hissediyorum.”