Paris olimpiyatlarının son günü oyunları başından beri yerinde takip eden gazeteciler olarak Gençlik ve Spor Bakanımız Osman Aşkın Bak’la bir ortaya geldik. “Öncelikle tüm atletlerimize teşekkür ediyorum. Onların emeklerini ve potansiyellerini hepimiz biliyoruz. Biz onların hep yanında olduk ve olmaya da devam edeceğiz. Burada madalya alan, madalyaya yaklaşan ve bilhassa birincilere imza atan atletlerimiz oldu. Kimi sonuçlar bizi gelecek ismine umutlandırırken kimi sonuçlar da değerli bildiriler verdi” dedi.
BU NEYiN HIRSI NEYiN HESAP SORMASI?
Paris’te çağdaş vakitlerin tahminen de düzgün olimpiyatı olarak adlandırabileceğim, olimpiyat oyunlarını uzaktaki bir olimpiyat köyünden kentin içine sokan bu oyunlardan alacağımız çok ders var ve bu dersler yalnızca madalya sayısıyla alakalı değil. Yaygın tenkitlere hiç katılmıyorum. Bir ülkenin spordaki muvaffakiyetinin salt olimpiyatlardaki altın madalya sayısıyla ölçülebileceğini düşünmüyorum. Güreş ve halteri çıkarsak, olimpiyat tarihimizde, 1924’teki birinci katıldığımız günden, 100. yılımızı kutladığımız 2024’e kaç altın madalyamız var sorusuna karşılık verecek çok fazla insan olduğunu zannetmiyorum. Bu neyin hırsı? Bu neyin hesap sorması o vakit? Güreş ve halter hariç, altın madalya sayımız üç zira arkadaşlar. İkisi Tokyo 2020’den.
HEMEN GÜNAH KEÇiSi ARAMAYALIM
Bakan Osman Aşkın Bak, sporun içinden gelen bir insan. Başta Güreş Federasyonu olmak üzere sporun her evresinde misyon almış biri. Alışılmış ki gelirken beklediğimiz madalya sayısı bunun ötesindeydi, lakin muvaffakiyet nedir, başarısızlık nedir, birbirimize düşmeden ve her vakit yaptığımız üzere günah keçisi arayıp bulmadan evvel, farklı kategorilerde değerlendirmeler yapmamız kaide. Bakanlık federasyonları, federasyonlar atletleri, basın her şeyden evvel bu kadar az temsille burada olmasını sorgulamalı. Biz Tokyo Olimpiyatları’ndan bu yana geçen üç senede, bu kadar çok Avrupa şampiyonu, Dünya Şampiyonu çıkarmışken, bunları neden olimpiyat madalyasına tahvil edemediğimizi bittabi sorgulamalıyız. Fakat bunu yaparken, her şeyi dikkate alarak yapmalıyız bunu.
YA SiYAH YA BEYAZ
Sporcu mu yeteri kadar hazırlanmadı, rakip mi güçlüydü, kura mı bahtsızdı, hakemler mi? Öteki bir şey ni? Bunları net olarak tahlil ve tek tek tahlil etmek kural. Her şeyi ve herkesi tıpkı kefeye koymak ulusal sporumuz, ya daima ya hiç, ya siyah ya beyaz ancak o denli olmuyor işte.
HERKES EVVEL KENDiNi SORGULAMALI
Herkesin kendi takkesini önüne koyması lazım. Biz, mesela, basın olarak yeteri kadar var mıydık? Altın madalya alışılmış sorgulayalım ancak futbol dışı branşlara olimpiyat yılları dışında yeteri kadar yer verdik mi? Atletler, burada en az hatalı olanlar olmalarına karşın, onlar da kendilerini sorgulasın. Ne oldu da her zamanki düzeylerinde değillerdi? Rakibe mi, kendilerine mi yenildiler? Federasyonlar, bakanlık… Herkes evvel kendini, sonra oburunu masaya yatırsın.
MADALYALARIMIZIN BİRDEN FAZLA BEKLEMEDiĞiMiZ YERDEN GELDi
Bizi gururlandıran branşlar da oldu ve sürpriz muvaffakiyetler ne hikmetse daima en az beklentimiz olan yerlerden geldi. Leon Marchand’ın antrenörü Bob Bowman, “Bundan sonra bugüne kadar yüzdüğü üzere umarsızca yüzemeyecek. Artık rakipler onu tanıyor” demişti 4 altın, 1 bronz alan sportmeni için. Bizim birden fazla madalyalarımızın, en beklenmediğimiz yerlerden gelmeleri, üzerlerinde beklenti (ya da baskı) oluşturduğumuz sportmenlerin da (tırnak içinde söylüyorum) ‘başarısız’ olmaları tesadüf mü? Pekala atlet basamağına geçelim, bu psikoloji neden yönetilemiyor? Neden elalemin atletlerinin teri soğumazken, kazandığımız ve kaybettiğimiz tüm rakip sportmenler, durdurduğumuz anda bize konuşurken, bizimkiler neden kaçıyor ve bunu yönetemiyor? Maçta sonra, üç kolay cümle etmek, oraya kadar gelmiş seni bekleyen basın mensubuna, ajansa, televizyona, bir dakika konuşmak bu kadar sıkıntı olmamalı.
DEVLET OLARAK FEDERASYONLARA EN ÜST SEVİYE iMKANLARI SUNDUK
Ülkece herkes şapkasını önüne koymalı, diğerini değil, kendi önündeki bardağın dolu tarafına ve boş tarafına konsantre olmalı. Bu dört senede bir, yalnızca olimpiyattan olimpiyata konuşacağımız bir bahis değil. Yalnızca yıldız oyuncuların sırtına binerek bir spor kültürü yaratamayız, 80 milyonluk ülkede, atletlerin o günkü performansı kadar uygun ya da makus olamayız. Nesil değişiminde nal toplayamayız. Yapılması gereken yıldız oyuncular kadar yıldız antrenörler yaratmak ve altyapıdan üste gerçek piramitin tabanını genişletmek olmalı. “Devlet, imkân sağlar. Biz, Türkiye Cumhuriyeti olarak; spor federasyonlarımıza en üst seviye imkânları sunduk. Sağladığımız bu imkânlar, dünyanın pek çok ülkesinde yok. Bunu yalnızca biz değil memleketler arası tüm spor kamuoyu söylüyor. Buna karşın; bu imkânları hakikat ve verimli kullanamayan federasyonlar bunun hesabını verecektir” dedi Spor Bakanımız. Herkes kendi muhasebesini yaptığı gün, bu ülkede çok şey değişecek. 2028’in başarısı, bu olimpiyattan dönüşte yapacaklarımızda gizli olacak.